Biography Zender

Drie jaar geleden bouwde Thijs De Clus (°1978) zijn tuinhuis om tot opnamestudio, schreef een hoop nummers bij elkaar en nodigde wat vrienden met muzieksmaak uit. Het resultaat van zoveel ijver: Acid Avenue, de eerste langspeler van Zender, zoals hij zijn soloproject doopte. Nu ja, soloproject: Zender klinkt verdacht veel als een groep – live bestaat Zender uit een zeskoppige band – maar blijft in de eerste plaats de muzikale speeltuin van Thijs De Clus.

Achter de groepsnaam moet u trouwens niet veel zoeken: “vooral omdat het goed klinkt” is de uitleg. “Een vage verwijzing naar de rivier de Dender en radiozenders. Plus: je kan het niet verkeerd uitspreken.” En ook achter de titel van de plaat zitten niet meteen lsd-verhalen verscholen. Acid Avenue is de letterlijke vertaling van de Zuurstraat in Voorde, waar de studio ligt. Naar analogie met Abbey Road. “Ach ja, wat voor The Beatles werkte, zal voor mij ook wel genoeg zijn”, aldus Thijs. Voorde mag zich heel even Liverpool aan de Dender wanen.

Het wemelt op Acid Avenue van de referenties naar de streek rond Ninove, gekneld tussen de Vlaamse Ardennen en het Pajottenland. Het platenlabel Sandy Hills Records is een verwijzing naar het nabijgelegen Zandbergen, en andere nummers van de cd heten ‘Forth City’ (Voorde) en ‘Dender Theme’. Klinkt alsof iemand wel heel erg trots is op zijn geboortestreek. “ Ik heb een haat-liefdeverhouding met Voorde”, zegt Thijs. “Roots zijn belangrijk, en dit is mijn thuishaven, waar veel van mijn vrienden wonen. Maar anderzijds is hier ook niets te beleven” – afgezien van heelder dagen in een studio zitten dan.

Al wil dat niet zeggen dat de ambities van Zender niet verder reiken dan de Denderstreek. Al van bij de eerste akkoorden van ‘Revisited / Revisited’, de opener van de plaat, is duidelijk dat Acid Avenue de kerktoren ontgroeid is. We horen melodieën die van The Beatles en Big Star hadden kunnen zijn, klanktapijten waar The Byrds zich niet voor zouden moeten schamen en zomerse popmuziek zoals The Kinks ze veertig jaar geleden uitvonden. Maar ook: rootsachtige country à la Ryan Adams en Wilco en de alternatieve pop van Eels of Sparklehorse. Kortom, popmuziek in de beste traditie. “Songs zonder de zever en de hipheid, dat is Zender. Muziek, en niet het trendy leren jasje of de NME-hype van het moment.”

Een nuchterheid die ook in zijn teksten steekt. Acid Avenue is een plaat over volwassen worden, over de melancholie van een twentysomething en de schoonheid daarvan – sinds een jaar ook wel het ‘kvraagetaan’-gevoel genoemd. Niet dat Zender een klassieke singer-songwriter is die met zijn akoestische gitaar alleen maar verhalen wil vertellen. Het gaat Thijs ook om de sfeer. “Op zich zijn het wel klassieke nummers – het blijft popmuziek. Maar ik wil er lagen in steken, het interessanter maken dan gewoon één gitaartje.” En dus baden zijn nummers in een psychedelisch klanktapijt van keyboards, gitaren en percussie, met een duidelijke hang naar Vox-achtige vintage. “Vijftig minuten lang de luisteraar in de wereld van Zender rondleiden, dat is wat ik met Acid Avenue wou doen”, aldus Thijs. “Een klankenspectrum creëren waar het fijn toeven is.”

De voorliefde voor retro is geen toeval. Thijs groeide thuis op met het geluid van de jaren ’60 en ’70. Meer zelfs: hij heeft lang gedacht dat CCR’s ‘Proud Mary’ of ‘Help!’ van The Fab Four van de hand van zijn papa waren. “Mijn vader speelde in een covergroep en pakte mij vaak mee naar zijn optredens toen ik klein was. Alleen: ik kende het concept ‘cover’ niet. Ik heb lang gedacht dat het allemaal zijn nummers waren.”

Nu, ‘Proud Mary’ mag dan misschien niet op het cv staan van vader Luc De Clus, hij had wel een hand in onder meer ‘Tim’ en ‘Rozanne’ – toch ook geen onaardige klassiekers. Van begin jaren ’70 tot 1982 was vader De Clus, die op Acid Avenue de 12-string, pedal- en lap steel voor zijn rekening nam, leadgitarist bij de legendarische Wim De Craene en nam de gitaarsolo’s op diens grootste hits voor zijn rekening. “Wim heeft zelfs ooit nummers zitten schrijven op het terras van mijn grootmoeder met een fles jenever in de hand, wachtend tot mijn vader thuis was en ze het repetitiekot in konden duiken”, zegt Thijs.

35 jaar later zendt Voorde opnieuw zijn zonen uit. Voorde godbetert. Ach ja, het moet niet altijd New York of Londen zijn.

Geert Zagers

Creative Commons By-SA License